Atası və əri şəhid olan qadın iki körpəsi ilə daxmada yaşayır

İndi Z.Quliyevanın bu həyatda anasından və iki qızından savayı kimsəsi yoxdur. Zərqələm Quliyeva şəhid Sənan Quliyevin iki yadigarını, qız övladlarını təkbaşına böyüdür. Ramana qəsəbəsində, köhnə neft zavodunun binası yaxınlığında, taxtadan tikilmiş kiçik daxmada yaşayan şəhid ailəsinin həyat şəraiti çox acınacaqlıdır. Yayın  istisindən çətinliklə çıxan ailəni, indi qışın şaxtası gözləyir. Havalar soyuyanda, yağış yağanda bu daxmada ailənin vəziyyəti daha da çətinləşir. Hökumət tərəfindən ailəyə iki şəhidə görə aylıq müavinət ayrılsa da, onların mənzil problemi həll olunmayıb.

 

2 il öncə şəhid olan atasının ölümündən sonra dünyaya gələn 2 yaşlı Nişanənin və 5 yaşlı Sevincin rahat yatması, oynaması üçün evdə şərait yoxdur. Uşaqlar günlərini ensiz və havasız otaqda keçirirlər. Otaqların pəncərələrinin olmaması uşaqların səhhətinə pis təsir göstərir. Anasının da dediyinə görə, ilin bütün fəsillərində uşaqlar xəstələnirlər.

Vətən uğrunda iki şəhid verib, iki uşağı ilə tək qalan Zərqələm Quliyeva ərinin həyatından, ölümündən danışır: “Sənan 2008-ci ildə həqiqi hərbi xidmətini başa vurduqdan sonra evə qayıtdı. 2014-cü ilin avqust döyüşlərində isə ehtiyatda olan hərbçi kimi, yenidən xidmətə çağırıldı. Azyaşlı uşağının olmasına baxmayaraq, o, getməyə qərar verdi. Xahiş etdik, yalvardıq ki, getməsin. Ancaq israrlı idi. Deyirdi ki,vətənin dar günündə gərək cəbhədə olum. 2014-ün avqustu hamının yadındadır;  müharibə başlamışdı. Həmin vaxtlar qızğın döyüşlər gedirdi. Sənan cəbhə xəttində müddətdən artıq həqiqi hərbi qulluqçu kimi xidmət göstərirdi. Avqust ayının 1-dən  2-nə keçən gecə ölüm xəbərini aldıq... (ağlayır-red.) Onun qara xəbərini eşidəndə inanmadıq. Bir gün öncə telefonla danışmışdıq, demişdi ki, hər şey yaxşıdır. Səhəri gün vurulduğunu eşidəndə inanmaq çətin gəldi”...

 

Zərqələm Quliyeva həyat yoldaşının şəhidlik mərtəbəsinə yüksəlməsi ilə fəxr etdiyini dedi: “Ailəmizin həyatında bu, ikinci şəhid oldu. Atam Gündüz Quliyev də Qarabağ döyüşlərində qəhrəmancasına həlak olmuşdu. Anamın və mənim taleyimizə şəhid qadını olmaq yazılıb. Təki vətən sağ olsun”.

 

Ailə başçılarını itirən Quliyevlərin ən böyük çətinliyi evlərinin olmamasıdır. Onlar hökumətin şəhid ailələrinə göstərdiyi dəstəkdən razı qaldıqlarını dedilər. Ancaq ən böyük arzuları iki azyaşlı şəhid qızının ağır şəraitdə yaşamaması üçün rahat mənzillə təmin olunmasıdır: “Şəhid ailəsi olaraq hökumətimiz bizə aylıq 600 manat müavinət  verir. Bu dəstəyə görə minnətdarıq. Ancaq bizim ən əsas problemlərimizdən biri evimizin olmamasıdır. İki azyaşlı övladımın gələcəyi və sağlamlığı mənim üçün hər şeydən önəmlidir. Bu daxmanın otaqlarının döşəməsi torpaqla örtülüb. Qış aylarında rütubət yaranır, uşaqlar tez-tez xəstələnirlər. Revmatizm xəstəliyi, soyuqdəymə artıq körpələrdə xroniki hal alıb. Hökumətimizdən,  Xocavənd  Rayon İcra Hakimiyyətindən yardım əli uzatmalarını xahiş edirəm. Əgər uşaqlarım azyaşlı olmasa idi, mənim üçün bura da rahat idi. Ancaq onların sağlamlığını hər şeydən üstün tuturam”.

 

Başsız ailəyə qucaq açan Zərqələm Quliyevanın nənəsi Ətirə Məmmədova uşaqların gələcəyindən nigaran olduğunu dilə gətirdi: “Xocavənd raayonunun, Kuropatkino kəndindən qaçqın düşmüşük. 18 ildir ki, gördüyünüz bu şəraitdə yaşayırıq. Çətin şəraitdə övlad, nəvə böyütmüşük. Ancaq hələ də yaşamağa normal evimiz, şəraitimiz yoxdur. Zərqələmi uşaq vaxtından mən saxlamışam. Atası şəhid olandan sonra qızımı və nəvəmi də mən saxladım. Nəvəm Zərqələm uşaqlıqdan yanımda böyüdü. Öz əmisi oğlu ilə ailə qurdu. Şəhid Sənan Quliyev həm xalam nəvəsi, həm də yeznəm idi. Çox gözəl ailələri var idi. Rəhmətlik mehriban oğlan idi. Vətən uğrunda qəhrəmancasına şəhid oldu. Çox vətənpərvər, ailəcanlı uşaq idi. Yazıq nəvəm həm atasını, həm də həyat yoldaşını itirdi. Şəhid olandan sonra Xocavənd Rayon İcra Hakimiyyəti onun yas mərasimini keçirdi. Mənzil verilən zaman ailəyə Beyləqandan ev vermək istədilər. Orada heç kimimiz olmadığından nəvəm Zərqələm təkbaşına oraya gedib yaşaya bilməzdi. Xahiş elədim ki, ailəyə evi Bakıdan versinlər. Çünki şəhidin qeydiyyatı Ramana qəsəbəsində idi. Dayıları ilə birgə öz yaşadığım yerin yanında, birtəhər  birotaqlı daxma düzəldib, yanımıza gətirdik”. 

 

Ətirə Məmmədova şəhid ailəsinin  mənzillə təmin olunması ilə bağlı aidiyyəti qurumlara müraciət etdiyini, lakin heç bir nəticəsi olmadığını dedi: “Xocəvənd Rayon İcra Hakimiyyətindən şəhidin hazırda qeydiyyatda olduqları Ramana qəsəbəsindən ev verilməsini xahiş elədim. Ancaq onlar kömək edə bilməyəcəklərini dedilər. O vaxtdan bu günə qədər, artıq 3 ilə yaxındır ki, bu ailə ilə maraqlanan yoxdur. Məsələ ilə bağlı dəfələrlə ”Qaçqınkom"a getdim. Dedilər ki, ev yoxdur. Bizimlə maraqlanan da yoxdur ki, necə yaşayırsız".

 

Ümid edirik ki, bu yazıdan sonra ailə başçılarını vətən uğrunda itirən bu ailəyə aidiyyəti qurumların diqqəti artar. Ən azı ona görə ki, o şəhidlər torpaq üçün canlarından keçərkən geridə qoyduqları ailə üzvlərini bu millətə və dövlətə əmanət ediblər.

 

 

 

Reaksiya.az